သခၤ်ာ ငိုခ်င္း (အပိုင္း-၂)

ေၾကကဲြပန္းခီ်

ကြ်န္ေတာ္(ပန္းခီ်ဆရာ)ဟာ ပန္းခီ်ေဆးဗူးမရိွ၊ ပန္းခီ်ဆဲြတဲ့ Canvas Stand မရိွတဲ့၊ ပန္းခီ်စာသင္ခန္းတခုထဲ ေရာက္ေနတာ အံ့အားသင့္စြာ ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ “အထက္တန္းမေရာက္မခ်င္းေတာ့ လက္ေတြ ့ဆဲြရဦးမွာ မဟုတ္ေသးဘူးဗ်”..လို့ ေက်ာင္းသားေတြက ေျပာၾကတယ္။ “ခုနစ္တန္း အဆင့္ေလာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဟာ အေရာင္ေတြနဲ ့ ၊ ေရးခ်ယ္ရာမွာသံုးတဲ့စုတ္တံေတြ အေၾကာင္း အဓိထား ေလ့လာၾကတယ္ဗ်..” လို ့ေျပာရင္း၊ ေက်ာင္းသားေတြက သူတို ့ သင္ခန္းစာ ပံုၾကမ္းစာရြက္ကိုျပတယ္။ အဲဒီမွာ တဖက္က အကြက္ထဲမွာ အေရာင္ခ်ယ္ ထားျပီး၊ ကပ္လ်က္ အလြတ္ေပးထားတဲ့ အကြက္ထဲမွာ အဲဒီအေရာင္နာမည္ကို ေက်ာင္းသားေတြ ကေရးျဖည့္ရတယ္။

“ကြ်န္ေတာ္ ပန္းခီ်ဆဲြရတာ ၾကိုက္တယ္… ဆရာေတြက ဘာလုပ္ရမယ္လို ့ ေျပာတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီအတိုင္းလိုက္လုပ္လိုက္တယ္ …. လြယ္ပါတယ္ဗ်ာ..” လို ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ က မွတ္ခ်က္ျပုပါတယ္။ အတန္းျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဆရာတေယာက္နဲ ့စကားေျပာၾကည့္ပါတယ္။

[ မကၠဆီကန္ ပန္းခ်ီဆရာမ

"ဖရီဒါခါလို" Frida Kahlo de Rivera

 (July 6, 1907 – July 13, 1954)  ၏ လက္ရာ]

"Without Hope"

“ဒါဆို..ခင္ဗ်ာ့ေက်ာင္းသားေတြက ဘာပံုမွ မဆဲြဘူးေပါ့ ?..”။

“ေရွ့နွစ္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ‘ကိန္း ဂဏန္းမ်ားနွင့္ စမ္းသပ္ဆဲြသားျခင္း’ ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာ စေတာ့မွာပါ။  ဒါဟာ သူတို့ အထက္တန္းအဆင့္မွာ ဆက္တိုက္ ၾကံုရမယ့္ ‘ကိန္းဂဏန္းမ်ားနွင့္ ေရးခ်ယ္ျခင္း’ ဆိုတာအတြက္ မိတ္ဆက္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သူတို ့ တေတြ အခုေလ့လာေနရတာေတြနဲ ့ ေနာက္ေတာ့အကြ်မ္းတဝင္ျဖစ္လာျပီး လက္ေတြ ့ဆဲြတဲ့အခိ်န္မွာ ေကာင္းေကာင္း  အသံုးခ်နိုင္လာၾကမွာပါ.. ေဆးခြက္ထဲကို စုတ္တံနွစ္ျပီး စနစ္တက် ဆဲြခ်လိုက္နိုင္တာမို်းေပါ့ဗ်ာ..။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဟာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ စြမ္းရည္ အေပၚမွာလည္း မ်က္ေျခမျပတ္ေလ့လာပါတယ္။ အေတာ္ဆံုး ပန္းခီ်သမားဆိုတာ အေရာင္ေတြအေၾကာင္းနဲ ့၊သူ ့ရဲ့ စုတ္တံကို ေရွ ့ေနာက္ ဘယ္လို ဆဲြရမယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ သူမို်းပဲဗ်… သူတို ့ဟာ မၾကာခင္အခိ်န္ အတြင္းမွာ တကယ္လက္ေတြ ့ ဆဲြၾကရေတာ့မွာပါေလ..။ တခို် ့ဆိုရင္ ေကာလိပ္ေကာင္းေကာင္း ၀င္ခြင့္ရၾကဖို ့ ပိုအဆင့္ျမင့္တဲ့ အတန္းေတြကိုေတာင္ အခုကတည္းက တက္ေနၾကျပီ ..။ ဒါေပမဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဟာ ဒီကေလးေတြအားလံုးကို ပန္းခီ်ဆိုတာဘာလဲဆိုတဲ့ အေျခခံေကာင္းေကာင္း ရသြားေစဖို ့  ၾကိုးစားေနၾကတာပဲ။        ဒါေၾကာင့္ ဒီကထြက္သြားျပီး လက္ေတြ ့ ေလာကထဲေရာက္တဲ့အခါ၊ သူတို ့ရဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ပံုကို သူတို ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ဆဲြနိုင္သြားမွာပါ..။”

“ဟို….ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ အထက္တန္းဆင့္………………….”

“ဪ……‘ကိန္းဂဏန္းမ်ားနွင့္ ေရးခ်ယ္ျခင္း’ ဆိုတာကို ေျပာတာလား။ ေက်ာင္းသားေတြ လိွမ့္ ျပီး စာရင္းသြင္းၾကတဲ့ အတန္းေပါ့ဗ်ာ…။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားမိဘေတြကိုယ္တိုင္က သူတို ့ကေလးေတြ ေကာလိပ္ေကာင္းေကာင္း ၀င္ခြင့္ရဖို ့ ထားၾကတဲ့ အတန္းကိုး။  ဘယ္ အထက္တန္း အမွတ္စာရင္းကမွ ‘အဆင့္ျမင့္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားနွင့္ ေရးခ်ယ္ျခင္း’ ေလာက္ မေကာင္းဘူးဗ်..။”

“ဘာလို ့ ဒီလိုနံပါတ္တပ္ထားတဲ့အကြက္ထဲကို သက္ဆိုင္ရာအေရာင္ ေရးျဖည့္ေပးရတဲ့ကိစၥ ကို ေကာလိပ္ေတြက အေလးထားေနရတာလဲဗ်..။”

“ယုတၱိနည္းက်က်ေတြးရင္ ရွင္းပါတယ္ဗ်ာ…။ ဆိုပါေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဖက္ရွင္တို ့၊ အတြင္းပိုင္းမြန္းမံျပင္ဆင္ခ်ယ္သျခင္း တို ့လို အျမင္သိပၸံပညာရပ္[Visual Science]နဲ ့ဆိုင္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ ေလ့လာေတာ့မယ္ဆိုရင္ အခု အထက္တန္းဆင့္မွာ သင္ခဲ့ရတာေတြက သိပ္အသံုးဝင္လာတာေပါ့..။”

“သေဘာေပါက္ပါျပီဗ်ာ…ဒါနဲ ့… ဘယ္အခိ်န္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာ ကင္းဗတ္စ္[Canvas] အလြတ္တခုေပၚမွာ သူ ့စိတ္ၾကိုက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးဆဲြနိုင္မလဲဗ်ာ...”

(ပုံ။ အေမရိကန္ ပန္းခ်ီဆရာ Jackson Pollock )

“ဟာ…ခင္ဗ်ားက..  ကြ်န္ေတာ့ ပါေမာကၡတေယာက္ရဲ့ ေလမို်း ပါလားဗ်…။သူအျမဲေျပာေျပာေနတဲ့   ကိုယ့္ရဲ့အေၾကာင္းနဲ ့ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပဖို ့ဆိုတဲ့  လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပမရတဲ့ ဟာမို်းေတြပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ပန္းခီ်ပညာနဲ ့ ဘဲြ ့ရထားတဲ့သူပါဗ်ာ..။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားေျပာသလို ကင္းဗတ္စ္ အလြတ္ေတြ ဘာေတြေပၚမွာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မဆဲြခဲ့ဖူးပါဘူး..။ ေက်ာင္း ဘုတ္အဖဲြ ့က ပန္းခီ်သင္တန္းေတြအတြက္ ေပးထားတဲ့  ‘ကိန္းဂဏန္းမ်ားနွင့္ ေရးခ်ယ္ျခင္း’ ဆိုတဲ့ ဟာေတြပဲ သံုးခဲ့တာပဲဗ်..။”

*******************

၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ့ လက္ရိွ သခၤ်ာပညာေရးစနစ္ဟာ အခုလို အိပ္မက္ဆိုးမို်းေတြအတိုင္း ထပ္တူထပ္မွ်ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ တကယ္လို ့သာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကေလးတေယာက္ရဲ့ သဘာဝစူးစမ္းလိုစိတ္နဲ ့ ပံုစံတက်ဖန္တီးရတာေတြကိုခ်စ္ျမတ္နိုးတဲ့စိတ္ ကို အျမန္ဆံုးနည္းနဲ ့ဖ်က္ဆီးပစ္နိုင္မယ့္ နည္းစနစ္တခု ရွာရမယ္ဆိုရင္၊ အခုလက္ရိွ သခၤ်ာပညာေရးက လုပ္ေဆာင္(ဖ်က္ဆီး)ေနသေလာက္ေတာင္ လုပ္(ဖ်က္ဆီး) နိုင္မယ္မထင္ပါဘူးဗ်ာ….။ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈ နဲ ့ စိတ္နွလံုးကို ဂု်န္းဂု်န္းက်သြားေအာင္ ေခ်မြ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္မယ့္စိတ္ကူးေတြ နဲ ့ဖဲြ ့ စည္းထားတဲ့ ဒီ ေခတ္ျပိုင္ သခၤ်ာပညာေရးအေၾကာင္းကို ေတြးၾကည့္  လို ့ေတာင္ မရနိုင္ေလာက္ေအာင္ကိုပါပဲ။

တခုခုမွားေနတယ္ဆိုတာေတာ့ လူတိုင္းသိတယ္။ နိုင္ငံေရးသမားေတြက “ပိုအဆင့္ျမင့္တဲ့ စံခိ်န္စံညွြန္းေတြ လိုတယ္..” လို ့ေအာ္တယ္။ ေက်ာင္းေတြက “ေငြေၾကးနဲ ့ ပစၥည္းကရိယာေတြ ပိုမိုလိုအပ္တယ္..” လို ့ ေျပာတယ္။ ပညာရွင္ေတြကတမို်းမိန္ ့တယ္…ဆရာေတြက ေနာက္တမို်းဆိုတယ္..။သူတို ့ အားလံုးမွားတယ္ဗ်။ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆိုတာကို အေကာင္းဆံုးနားလည္တဲ့သူေတြဟာ၊  အမ်ားဆံုး အပစ္ပံုခ်ခံရျပီး သူတို ့ စကားကို အနည္းဆံုးပဲ နားေထာင္ျခင္းခံရတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို ့ဟာ ေက်ာင္းသားေတြ ပဲ။ သူတို ့ ကေျပာတယ္။ “သခၤ်ာအတန္းေတြတက္ရတာ… လံုးလံုး အသံုးမက်တဲ့အျပင္ သိပ္ကို ျငီးေငြ့စိတ္ပ်က္ဖို့ေကာင္းတယ္ဗ်ာ…” တဲ့။ မွန္တယ္ဗ်။

သခၤ်ာငိုခ်င္း(အပိုင္း−၃)။ သခၤ်ာ နွင့္ ယဉ္ေက်းမႈ ([ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္..])