မႏၱေလးမွာ ထီးနန္းပ်က္သုဥ္းသြားေတာ့ နန္းေတာ္သံုး သဘင္သည္ေတြအားလံုး အရွင္မဲ့ သခင္မဲ့ ျဖစ္က်န္ရစ္ျပီး ေပးမယ့္ ကမ္းမယ့္ ေကၽြးေမြးမယ့္သူမရွိ၊ ဘယ္သူကမွ တီးလွည့္ပါ ဆိုလွည့္ပါ ကလွည့္ပါ လို ့ မငွားရမ္းႏိုင္လို ့ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။
နန္းတြင္းမွာကျပတဲ့ ယိုးဒယားအီေနာင္ဇာတ္၊ ရာမဇာတ္ၾကီးေတြက ဇာတ္ဖြဲ ့ ၀င္ေတြဆိုတာ သာဆိုးတာေပါ့။ တဇာတ္ကို (၄၅)ည ကျပရတာမ်ိဳး ဘယ္ဆင္းရဲသားက ပြဲသြင္းျပီးၾကည့္ေနႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဇာတ္သမားေတြ (၁၀၀) ေက်ာ္ေလာက္ အားလံုး ဒုကၡေရာက္တဲ့အခါ ပခန္းမင္းၾကီးကေတာ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပးကမ္းေထာက္ပံ့ေနရသတဲ့။
အဲဒီသတင္းေတြကို သီေပါကၾကားတဲ့အခါ သီေပါကိုေခၚျပီး ေစာ္ဘြားက ဆက္လက္ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယိုးဒယားဆရာေမာင္ (ရာမ)၊ ဆရာေပၚ၊ ယိုးဒယား ဦးစိန္အုပ္ တို ့ သီေပါေရာက္ကုန္ၾကတယ္ေလ။
သီေပါေစာ္ဘြားက ရာမ အီေနာင္ ဇာတ္အဖြဲ ့သားေတြကိုသာမက မဟာဂီတဘက္က အတီး အဆို သမားေတြကိုလည္း ေခၚျပီးေကၽြးေမြးေပးကမ္းတယ္။ သီေပါမွာ အျမဲေနႏိုင္သူကို အျမဲတမ္းအလုပ္ေပး ေထာက္ပံ့တယ္။ မေနႏိုင္သူေတြကို သြားေခ် ျပန္ေခ် ေနေစျပီး ေထာက္ပံ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေဟာ္ထဲမွာ တီးၾက၊ ဆိုၾက၊ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ ကၾကျပၾကေပါ့။
ေစာ္ဘြားက အတီးအဆိုကို ေတာ္ရံု၀ါသနာ ပါတာမဟုတ္ဘူး။ ထမင္းစားေနရင္း အတီးအဆိုသံမၾကားရရင္ ထမင္းမျမိန္ဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေစာ္ဘြားပြဲေတာ္ တည္ခ်ိန္မွာ အျငိမ့္ေတာ္ အျမဲတမ္း တက္ရတယ္။ ေစာ္ဘြားၾကီး ေစာၾကာခုိင္ေရာ၊ သူ ့သားေစာ္ဘြား ေစာခ်ယ္ ေရာ ကိုယ္တိုင္ တီးရံု ဆိုရံု ေရးစပ္ၾကရံု မကဘူး၊ တီးတတ္ ဆိုတတ္သူေတြကို ေစာ္ဘြားကေတာ္အျဖစ္နဲ ့ ထားတာေတြလည္း မနည္းဘူး။
ျဗိတိသွ်အစိုးရလက္ထက္မွာ သီေပါေစာ္ဘြားေစာခ်ယ္ကို တစ္ေန ့ေတာ့ ျဗိတိသွ်အစိုးရက ဆာ ဘြဲ ့ ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆာေစာခ်ယ္ လို ့ပဲေခၚၾကတယ္။
(အဖြား လူထု ေဒၚအမာ ၏ ျမန္မာ့မဟာဂီတ မွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္)
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.