The fosterless, the simple, the oppressed,
The ghosts in the burning city of our time ...
For those taken in rapid cars to the house and beaten
By the skilful boys, the boys with the rubber fists,
—Held down and beaten, the table cutting their loins,
Or kicked in the groin and left, with the muscles jerking
Like a headless hen’s on the floor of the slaughter-house
While they brought the next man in with his white eyes staring.
For those who still said “Red Front!” or “God Save the Crown!”
And for those who were not courageous
But were beaten nevertheless.
For those who spit out the bloody stumps of their teeth
Quietly in the hall,
Sleep well on stone or iron, watch for the time
And kill the guard in the privy before they die,
Those with the deep-socketed eyes and the lamp burning.
For those who carry the scars, who walk lame—for those
Whose nameless graves are made in the prison-yard
And the earth smoothed back before morning and the lime scattered.
For those slain at once. For those living through months and years
Enduring, watching, hoping, going each day
To the work or the queue for meat or the secret club,
Living meanwhile, begetting children, smuggling guns,
And found and killed at the end like rats in a drain.
For those escaping
Incredibly into exile and wandering there.
For those who live in the small rooms of foreign cities
And who yet think of the country, the long green grass,
The childhood voices, the language, the way wind smelt then,
The shape of rooms, the coffee drunk at the table,
The talk with friends, the loved city, the waiter’s face,
The gravestones, with the name, where they will not lie
Nor in any of that earth. Their children are strangers.
For those who planned and were leaders and were beaten
And for those, humble and stupid, who had no plan
But were denounced, but grew angry, but told a joke,
But could not explain, but were sent away to the camp,
But had their bodies shipped back in the sealed coffins,
“Died of pneumonia.” “Died trying to escape.”
For those growers of wheat who were shot by their own wheatstacks,
For those growers of bread who were sent to the ice-locked wastes,
And their flesh remembers their fields.
For those denounced by their smug, horrible children
For a peppermint-star and the praise of the Perfect State,
For all those strangled or gelded or merely starved
To make perfect states; for the priest hanged in his cassock,
The Jew with his chest crushed in and his eyes dying,
The revolutionist lynched by the private guards
To make perfect states, in the names of the perfect states.
For those betrayed by the neighbors they shook hands with
And for the traitors, sitting in the hard chair
With the loose sweat crawling their hair and their fingers restless
As they tell the street and the house and the man’s name.
And for those sitting at table in the house
With the lamp lit and the plates and the smell of food,
Talking so quietly; when they hear the cars
And the knock at the door, and they look at each other quickly
And the woman goes to the door with a stiff face,
Smoothing her dress.
“We are all good citizens here.
We believe in the Perfect State.”
And that was the last
Time Tony or Karl or Shorty came to the house
And the family was liquidated later.
It was the last time.
We heard the shots in the night
But nobody knew next day what the trouble was
And a man must go to his work. So I didn’t see him
For three days, then, and me near out of my mind
And all the patrols on the streets with their dirty guns
And when he came back, he looked drunk, and the blood was on him.
For the women who mourn their dead in the secret night,
For the children taught to keep quiet, the old children,
The children spat-on at school.
For the wrecked laboratory,
The gutted house, the dunged picture, the pissed-in well,
The naked corpse of Knowledge flung in the square
And no man lifting a hand and no man speaking.
For the cold of the pistol-butt and the bullet’s heat,
For the rope that chokes, the manacles that bind,
The huge voice, metal, that lies from a thousand tubes
And the stuttering machine-gun that answers all.
For the man crucified on the crossed machine-guns
Without name, without resurrection, without stars,
His dark head heavy with death and his flesh long sour
With the smell of his many prisons—John Smith, John Doe,
John Nobody—oh, crack your mind for his name!
Faceless as water, naked as the dust,
Dishonored as the earth the gas-shells poison
And barbarous with portent.
This is he.
This is the man they ate at the green table
Putting their gloves on ere they touched the meat.
This is the fruit of war, the fruit of peace,
The ripeness of invention, the new lamb,
The answer to the wisdom of the wise.
And still he hangs, and still he will not die,
And still, on the steel city of our years
The light fails and the terrible blood streams down.
We thought we were done with these things but we were wrong.
We thought, because we had power, we had wisdom.
We thought the long train would run to the end of Time.
We thought the light would increase.
Now the long train stands derailed and the bandits loot it.
Now the boar and the asp have power in our time.
Now the night rolls back on the West and the night is solid.
Our fathers and ourselves sowed dragon’s teeth.
Our children know and suffer the armed men.
Stephen Vincent Benét (July 22, 1898 – March 13, 1943)
[American author, poet, short story writer, and novelist]
From Selected Works of Stephen Vincent Benét
(New York: Holt, Rinehart and Winston, 1955)
"ဘယာနကဂါထာ"
ဒီကာလဆိုးအတွင်းက
မီးကျွမ်းမြို့တော်ကြီးရဲ့
နှိပ်စက်ညှင်းပန်းခံရသူတွေ
ဦးခွံကြေမွကွဲ သွေးချင်းချင်းရဲနေတဲ့သူတွေ
အကာအကွယ်မဲ့သူတွေ
လူသာမန်တွေ
ဖိနှိပ်ခံရသူတွေ
မကျွတ်လွတ်သေးတဲ့ ဝိဉာည်တွေ
အားလုံးအတွက်….။
ငရဲအိမ် ကိုဦးတည်
ဒလကြမ်းမောင်းသွားတဲ့ကားပေါ် ပစ်တင်ခံရတဲ့သူတွေ
(သူတို့ကို)
ကျွမ်းကျင်သူ တွေက ရိုက်နှက်
ရာဘာလက်အိပ်စွပ်လက်တွေနဲ့ထိုးကြိတ်
မြေပေါ်လှဲချ ကန်ကျောက်
ခုံပေါ်တင် အသားလှီးဖြတ်
အကြောဆွဲဆတ်ဆတ်တုန်
သားသတ်ရုံမြေပြင်ပေါ်က ခေါင်းပြတ်ကြက်လို (ဖြစ်တော့မှ)
သွေးဆုတ်ဖြူရော် ငေးကြောင်မျက်လုံးတွေနဲ့နောက်တယောက်ကိုခေါ်သွင်း…။
"ကြွပါခင်ဗျာ"…
"မင်းတြားကြီးဘုန်းကြီးပါစေ" ဆိုသူတွေ
ရဲစွမ်းသတ္တိမရှိသော်ငြား..ရိုက်နှက်နှိပ်စက် ခံ သူတွေ
ကျွတ်ထွက်သွားတဲ့သွားကို သွေးနဲ့ရော တိတ်တဆိတ်ထွေးထုတ်ခဲ့သူတွေ
သံမဏိပေါ် ကျောက်တုံးပေါ်အိပ်စက်ခဲ့သူတွေ
အခွင့်ကောင်းကိုချောင်း
မသေခင် ကင်းစောင့်ကိုသတ်ခဲ့သူတွေ
မျက်တွင်းအဝီစိမှာ မီးတောက်နေသူတွေ…
သူတို့တွေအားလုံးအတွက်….။
ဒဏ်ရာအမာရွတ်တွေနဲ့လူတွေ
ခြေဆာထော့နဲ့ နေသူတွေ အတွက်
အကျဉ်းထောင်ဝင်းထဲက အမည်မဲ့သေတွင်းများ
မိုးမသောက်ခင် မြေပြင်ကိုပြန်ညှိ
ဖုံး ဖိ အုပ် နင်း ထုံးဖြူခင်း..။
အလျင်အမြန် ကွက်မျက်ခံရသူတွေနဲ့
နှစ်လရှည်ကြာ သည်းခံ စောင့်ကြည့် မျှော်လင့်
အလုပ်သွား
အသားလေးနဲနဲရဖို့တန်းစီ
လျို့ဝှက်တိုင်ပင်
သားသမီးပွားစီး
လက်နက်ခိုးသွင်း သူတွေလည်း
နောက်ဆုံးတော့
ရေမြောင်းထဲက ကြွက်တွေလို သုတ်သင်ခံရ။
လွတ်မြောက်ထွက်ပြေးသွားသူတွေ
နိုင်ငံရပ်ခြားမြို့ကြီးများရဲ့ အခန်းကျဉ်းလေးတွေမှာနေထိုင်နေသူတွေ
သူတို့အမြဲတွေးနေသမျှတွေက….
ကိုယ့်တိုင်းပြည်အကြောင်း
မျက်ခင်းစိမ်းတွေအကြောင်း
ကလေးဘဝက ပြောစကား ဆိုစကား တွေအကြောင်း
လေသင်းနံ့လေးအကြောင်း
နေထိုင်ခဲ့တဲ့အခန်းလေးအကြောင်း
ကော်ဖီသောက်ခဲ့တဲ့စားပွဲလေးအကြောင်း
စားပွဲထိုးလေးတွေအကြောင်း
သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေတွေနဲ့ ပြောဆိုခဲ့တဲ့အကြောင်း
ကိုယ်ချစ်တဲ့ကိုယ့်မြို့အကြောင်း
အမည်ရေးထိုးထားတဲ့ အုတ်ဂူ ကမ္မည်းကျောက်ပြားတွေအကြောင်း
သူတို့သေခွင့်မရမယ့် သုဿန်အကြောင်း
သူတို့နေခွင့်မရတဲ့ မြေအကြောင်း
နောက်ဆုံး....
သားသမီးရင်းတွေနဲ့ သူစိမ်းပြင်ပြင်ဖြစ်သွားခဲ့ရတဲ့အကြောင်း..။
စီစဉ်ခေါင်းဆောင်သူတွေကိုညှင်းပန်း
မစီစဉ် ရိုးအသူတွေကိုစွပ်စွဲ
ဒေါသမျိုချ ဟားတိုက်ခဲ့သူတွေအပါအဝင်
ကြောင်းရင်းမဲ့စွာ အဝေးမှာ “စခန်းသွင်း”
မကြာခင်တော့ပြန်ပို့
အလုံပိတ်ခေါင်းတလားတွေနဲ့
စာသားတစ်ကြောင်းရေး
“အအေးမိ၍ ကွယ်လွန်”…..။
“ထွက်ပြေးရင်းသေဆုံး”..…။
